Evren Selçuk

Çılgınca üretim yapan fabrikalar, oldukça ağır şartlarda çalıştırdıkları birkaç mavi yakalıyı işaret ederek istihdam sağladıklarını ya da parasal döngüleri sebebiyle ilerlemenin bir parçası olduklarını öne sürüp kendilerini kutsallaştırırlar. Böylelikle varlıklarını idame ettirebilen, yarattıkları yıkıma meşruluk kazandırabilen ve bir bakıma dokunulmazlık halesiyle korunan tapınaklara dönüşmüş olurlar.
Kısır olan bu döngünün zamansızlaşmış sarmalında, hiç durmadan, seri halde üretim yapan bir makine gibi hareket ederek, bir bakıma araçsallaşmak; sinsi, alıştıran ve şuursuzlaştıran metal soğukluğunu hissedebilmenin ya da hissettirebilmenin elde kalan tek yolu gibi görünmektedir.

Fabrika üretim ideolojisi odağa alınıp, gerçek anlamda meta üretimi yaparak; galeri mekânının bir imalathaneye dönüştürüldüğü sergisinde; gerçekleşmekte olan bir kıyametin zorunlu tüketicisi haline getirilen ve ortak bir kaderin paylaşılmasına zorlanarak, birbirine benzeştirilen kitleler için aralıksız olarak “tek bedenlik” gaz maskeleri, yani standart profiller üretilmektedir.

Bu üretim süreci, somut bir eleştiri içermiyor ya da fiziki bir gönderme yapmıyor gibi görünse de pasif bir direniş halidir. Bu perspektiften bakıldığında da yaratılmakta olan bir felaketle ya da biçilen bir kaderle yaşamanın normalleştirilmesini, karşı bir duruşla değil, -yüze sıkılan biber gazını rüzgâr okşuyor gibi buyur ederek- misafirperver bir kabulle karşılayıp daha da normalleştirmeye çalışmanın, ruhsuz çarkları fazladan ivmelendirerek ısıtacağı ve hiç şüphesiz aşındıracağı aşikârdır.

Evren Selçuk’un “Standard Profile: Production” sergisi, 23-31 Aralık 2019 tarihleri arasında Düzce Üniversitesi Sanat, Tasarım ve Mimarlık Fakültesi Sergi Salonunda görülebilir.

Fotoğraflar için Seniha Ünay Selçuk’a teşekkürler.